ડિસેક્શન II IV (Φ11)

1902 માં લેમ્બોટે દ્વારા શોધાયેલ બાહ્ય ફિક્સેશન ઉપકરણ સામાન્ય રીતે પ્રથમ "વાસ્તવિક ફિક્સેટર" હોવાનું માનવામાં આવે છે.અમેરિકામાં તે ક્લેટન પાર્કહિલ હતા, 1897માં, તેમના "બોન ક્લેમ્પ" સાથે જેમણે પ્રક્રિયા શરૂ કરી હતી.પાર્કહિલ અને લેમ્બોટે બંનેએ અવલોકન કર્યું કે હાડકામાં દાખલ કરાયેલી ધાતુની પિન શરીર દ્વારા ખૂબ સારી રીતે સહન કરવામાં આવી હતી.

બાહ્ય ફિક્સેટર્સનો ઉપયોગ ઘણીવાર ગંભીર આઘાતજનક ઇજાઓમાં થાય છે કારણ કે તેઓ ઝડપી સ્થિરતા માટે પરવાનગી આપે છે જ્યારે સોફ્ટ પેશીઓ સુધી પહોંચવાની મંજૂરી આપે છે જેને સારવારની પણ જરૂર પડી શકે છે.આ ખાસ કરીને મહત્વનું છે જ્યારે ત્વચા, સ્નાયુ, ચેતા અથવા રક્તવાહિનીઓને નોંધપાત્ર નુકસાન થાય છે.

ફ્રેક્ચર થયેલા હાડકાંને સ્થિર રાખવા અને ગોઠવણીમાં રાખવા માટે બાહ્ય ફિક્સેશન ડિવાઇસનો ઉપયોગ થઈ શકે છે.હીલિંગ પ્રક્રિયા દરમિયાન હાડકાં શ્રેષ્ઠ સ્થિતિમાં રહે તેની ખાતરી કરવા માટે ઉપકરણને બાહ્ય રીતે ગોઠવી શકાય છે.આ ઉપકરણનો ઉપયોગ સામાન્ય રીતે બાળકોમાં થાય છે અને જ્યારે અસ્થિભંગની ઉપરની ત્વચાને નુકસાન થયું હોય.